Η κλωστή που μας ενώνει

Η πρώτη φορά νομίζω που μπήκα σε ομάδα για γονείς στο Facebook, ήταν όταν έψαχνα τον πιο ήπιο τρόπο, για να μεταφέρω ένα ευαίσθητο μήνυμα στο παιδί. Έψαχνα προτάσεις για κάποιο παιδικό βιβλίο που να δείχνει με απλό τρόπο την έννοια της απώλειας και του θανάτου για μικρά παιδιά.

Η Ρωξάνη έχασε τον πατέρα της όταν ήταν 15 μηνών, οπότε η κουβέντα γύρω από αυτό το θέμα έγινε πολύ μετά, όταν είχε φτάσει πια στο επίπεδο να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας και να καταλαβαίνει καλύτερα η μία την άλλη. Αφού άκουσα τις συμβουλές ειδικών, όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, η κουβέντα μας ήταν πολύ όμορφη με έναν παράξενο τρόπο. Καθίσαμε στο αγαπημένο μας καφέ στο χωριό του μπαμπά και τρώγαμε παγωτό. Εκείνη ρωτούσε και εγώ απαντούσα. Χρησιμοποιούσα φράσεις και λέξεις που μπορούσε να καταλάβει, σύμφωνα με τις οδηγίες που μου δόθηκαν. “Δεν πεινάει, δε διψάει, δεν νυστάζει, δε κρυώνει, δε στεναχωριέται, δε χαίρεται”. Μου είπαν, πολύ συγκεκριμένα, να μη χρησιμοποιήσω εκφράσεις που να έχουν σχέση με θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές μου πεποιθήσεις. Δεν έγινε αστεράκι, ούτε σύννεφο στον ουρανό. Ούτε τον πήρε ο καλός Θεούλης κοντά του. Αργότερα κατάλαβα πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι οδηγίες. Το παιδί δεν ένιωσε εγκατάλειψη από τον μπαμπά.

Μου διηγήθηκε αγαπημένο μου πρόσωπο ένα συμβάν με το μικρό της αγοράκι, που έκλαιγε φωνάζοντας τον παππού του. Του είχαν πει ότι έγινε αστέρι στον ουρανό και τον βλέπει από ψηλά. “Εγώ μιλάω στο αστεράκι, γιατί δε μου μιλάει κι αυτός;”

Το “Θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει” της Debi Gliori μας το έφεραν αγαπημένοι φίλοι σε δυο αντίτυπα, είχαμε ένα στο σπίτι κι ένα στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Από εκείνη τη μέρα πέρασε αρκετός καιρός. Σε διάφορα βιβλία εμφανίζεται το θέμα, χωρίς να είναι επικεντρωμένα εκεί. Πριν ένα χρόνο ξεκινήσαμε να διαβάζουμε την Πίπη Φακιδομύτη της Άστριντ Λίντγκρεν. Η Πίπη έχασε τη μητέρα της όταν ήταν μωρό και κάποια στιγμή λέει στο βιβλίο ότι η Πίπη μιλούσε στον ουρανό στη μαμά της. Εκεί η Ρωξάνη είπε εντελώς αυθόρμητα:

-Δεν είναι όμως η μαμά της στον ουρανό! Πως θα στέκεται πάνω από τα σύννεφα και θα τη βλέπει; Αφού πέθανε!

Μου ακούστηκε αστείο και πικρό ταυτόχρονα. Μήπως έχω στερήσει από το παιδί τη δυνατότητα να αναπτύξει τη δική του βιοθεωρία;

Κάποια άλλη στιγμή διαβάζοντας το βιβλίο “Σιμόν Ντε Μποβουάρ” από τη σειρά “μικρά κορίτσια με ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ” η Σιμόν αναρωτιόταν αν υπάρχει ή όχι θεός. Η Ρωξάνη απάντησε μόνη της ντροπαλά “υπάρχει”. Ποτέ δεν απαντάω ευθέως σε τέτοια ερωτήματα. Το γυρίζω πάντα σ’ αυτήν. “Εσύ τι πιστεύεις;” Μέσα από αυτά που διαβάζουμε, χτίζει σιγά σιγά τα δικά της πιστεύω που αντανακλούν τα πιστεύω της συγκεκριμένης ηλικίας. Που δεν είναι γραμμένα σε πέτρα. Αλλάζουν μέρα με τη μέρα.

Αυτά τα Χριστούγεννα η νονά της μας έφερε δώρο το βιβλίο της Corinne Averiss “Αγάπη”. Το κοριτσάκι του βιβλίου μαθαίνει ότι υπάρχει μια κλωστή αγάπης που ενώνει όλους τους ανθρώπους που αγαπιούνται, όσο μακριά κι αν είναι ο ένας από τον άλλο. Και δημιουργεί συνεχώς καινούργιες κλωστές με καινούργιους ανθρώπους. Όπως το παιδάκι που συνάντησε στο σχολείο και είχε χάσει το μπαμπά του όταν ήταν μικρός. Η δική του κλωστή πήγαινε ακόμα πιο μακριά, ψηλά στον ουρανό.

Η Ρωξάνη χαμογέλασε και είπε

-Έχω κι εγώ μια τέτοια.